Z Linthel hinde ischt vor eebig länger Zyt emal e Spännvogt gsi, wo dä Gmeindsarme all Munet d Spänn het müese bringe. Er ischt e rechte Giitchrangel gsi und het ab dene Gääblene es paar Rappe abzwaggt. Wän er äme alte Maa oder äme arme Wiibli sis Munetsgeltli braacht het, so het er i dr Nachburschaft etten es Hueh oder es paar Eier mitlaufe luh. Immer wänn der i der Neechi gsi isch, het derna ettis gfählt. Er het’s friili so schlau gwüsst aazreise, as ems niemert het chänne bewiise. Em Pfaarer isch es glich z Ohre chuu. Aber dr Spännvogt het’s ebe verstande z schmeichle, und dorum het ne der Pfaarer nüd i ds Gebett gnuh.

Nuch i guete Jahre het der Spännvogt müese stäärbe, und der Pfaarer het em en eebig schüüni Abdanggig gkä. Am neechste Tag ischt er sälber gstorbe.

Vu due a heig me de zwii etten emal mitenand gsi guh. Wänn e Vehhändler oder en Älpler heig müese dur ds Aeuewegeli oder ds Bänzenäuli guh, so heig er’s gsih vume grosse Stei herchuu, wo dr Spännvogt weleweg die gstole War verborge gkä het. D Lüüt heid dem Stei vu due a nu gseit: der Pfaffestei.

Na vile Jahre heig me de zwii Nachtwandler nümme gsih. Aber fertig abbüesst händ si allweg nuch nüd gkä. Vum Pfaffestei het ebe mänge Lintheler bi Nacht e mächtige schwarze Hund gsih chu. Er het füürigi Auge und e füürigi Zunge gkä und Haar, e fürchtigs Gwaudi. Der ischt e Stugg Wegs mitne ggange. Z leid tue het er niemert ettis. Aber erschrogge sind all ab dem Uughüür. Wil’s de meischte im Frümsele abchu isch, seit män em dr Frümselihund.

Quelle: K. Freuler, H. Thürer, Glarner Sagen, Glarus 1953
Eingelesen von der Mutabor Märchenstiftung, www.maerchenstiftung.ch